Lavira Hildefons
Naturalis | Tiro
 | Konu: Yeni Bir 'Merhaba'  Perş. Eyl. 15, 2011 4:01 pm | |
|  &  Görev; 5Sabahın erken saatlerine rağmen okul oldukça hareketliydi. Eh, tabii hareketli olacaktı. Onun gibi birçok yetenekli çocuk burada kendisini geliştiriyordu. Lavira ise derse girmek istemiyor, bu az esintili havayı böyle harcamayı göze alamıyordu. Okul bahçesine bağlı olan desenli kapıdan girmek sanki bir sonmuş gibi geliyordu bugün. Nedenini anlamıyordu, tek bildiği oraya gitmek istemediğiydi. Okul bahçesinde bulunan banklardan birine oturmanın çok cazip olduğuna karar verdi. Soyunmaya başlayan ağaçların altında bir bankı gözüne kestirdi, başka biri gelmeden oraya oturmaya kararlıydı. Acele ile attığı adımlarla düşmemeye özen gösteriyordu, topuğuna takılan bir taş onu rahatlıkla yere serebilirdi. Başarılı bir şekilde banka ulaştığında çantasını özenle tahta şeritlerin üzerine bıraktı. Kırılmış arkalığına yaslanmaması gerektiğini aklına yazarak bankın üzerine bıraktı kendini. Kafasını dinlemesi için ortamın boşalmasını beklemeliydi, şu anda bahçede top oynayandan yeteneğini arkadaşına gösterenine kadar her çeşit insan vardı. Gözüne takılan bir çocuğu takip etmeye başladı. Sırt çantası kullanan, arkadaşlarıyla el şakası yapan bir tipti. Yüzünü seçemiyordu, ama esmer saçları beyaz teni ile uyuşuyordu. Çocuğu içeri kadar izledikten sonra bakışlarını bahçeye çevirdi. Evet, ders saati geliyordu ve bahçede kendisi dışında bir ya da iki kişi kalmıştı. Çantasına döndü, krem üzerine çiçek desenli çantanın deri kordonunu tutup kucağına aldı, içinde bulunan hırkayı çıkartıp üzerine geçirdi. Bu soğuk havada en mantıklı hareketi yapmış, kısa kollu bir bluz ile dışarı çıkmıştı. Kendisine hakaret ediyor, diğer bir yandan da bu dediklerini hazmetmeye çalışıyordu.
Önünden uçan, ağaçların üzerinden attığı bir yaprağa dikti gözlerini. İnsanlar giyinmek için uğraşırken onların yaptıkları akıl alır iş değildi doğrusu. Boş bahçeye bırakıyorlar kıyafetlerini, her yeri kendi renklerine boyuyorlardı. Bankın altında bulunan yaprakları ezdi, çıkan ses kulağına gelene kadar rüzgârın önünde kaybolmuştu bile. Bu soğuğa daha fazla dayanamayıp çantasının fermuarını çekti, hızla koluna takıp oturduğu banktan kalktı. Bahçenin az ilerisinde bulunan, camları yarı açılmış, içeriden top seslerinin geldiği salona doğru ilerlemeye başladı. Spor ile uğraşmayı düşünmüyordu, sadece oynayanları izleyecekti.
Kapıya yaklaştığında top sesleri iyice artmıştı, kapıyı yavaşça araladı. İçeriye hâkim olan kokuya engel olmak için burnunu kapattı. “Ah! Tanrım!” Bu esintili havada pencerelerin neden açık olduğunu şimdi daha iyi anlayabiliyordu. Bu düşüncelerden uzaklaşmaya çalışarak gözlerini sahada koşuşturan çocukları izlemeye başladı. Eğlenceli bir maçın ortasında geldiğini görünce oturacak bir yer aramaya başladı. Genel olarak bakıldığında salon boştu; birkaç kişi vardı ama onlar sporla çok kendi aralarındaki muhabbetle meşguldüler. Bir sıraya oturup çantasını dizlerinin üzerine koydu. Basket oynayan takıma takıldı gözleri; sarışın olana. Durmadan gülümseyen ve etrafa neşe saçan bir havası vardı. Arkadaşlarının omzuna vuruyor, top eline geçtiğinde ustalıkla kontrol ediyordu. Hatta arada bir gözden kayboluyor ve başka bir tarafta ortaya çıkıyordu. Özelliği bu muydu? Bu hareketten sonra bağrışmalar yükseliyor, diğer arkadaşları isyan ediyordu. Maç ilerledikçe Lavira kendisini iyice kaptırmıştı. Tek bir kişiyi izler gibiydi, ta ki çocuğun kendisine baktığını fark edene kadar. Komik hâllere gülerken dudaklarında kalan gülümseme şaşkınlık ile uçup gitmişti. Ne yapacağını bilemeden sırtını dikleştirdi. Üzerindeki gözler basket topuna ger döndüğünde derin bir nefes alıp omuzlarını bıraktı. Kreme yakın renkte duvara çarpan top esmer bir çocuğun eline geçti. Bu havaya rağmen bol bir şort giymişti. Siyah tişörtü üzerine yapışmış ve bütün hatlarını ortaya çıkarır olmuştu. Lavira gözlerinin ondan ayırıp sarışına döndürdü, ya da denedi. Sarışın çocuk ortalıklarda yoktu. Kaybettiğini düşününce bir an üzüldü, ışınlanıp nereye gitmişti acaba? Neşesi kaçmış bir şekilde kafasını döndürüp kapıya baktı, orada! Çocuk sahanın yanından dolaşmış gülümseyerek ona doğru geliyordu. Çocuk yanına geldiğinde azar yiyeceğine emin gibiydi Lavira. Demek ki izlemesi rahatsız etmişti onu. “Farkındayım, sizi izleyerek rahatsız ettim. Ama niyetim gerçekten o değildi. Ben düşündüm ki-” Çok konuştuğunu anlayınca sustu, buna mecbur gibi hissetmişti çünkü çocuğun yüzünde şaşkın bir gülümseme vardı. “Pardon, Lavira ben.” | |
|
Anasayfa 
