I cried for you on the kitchen floor.

Fortunatus | Tiro | Bina Başkanı

Ona hoşlandığı çocuğun yalnız olup olmadığını soran bir diğer kızı da tersledikten sonra, Tanrı’nın gerçekten de aptal olduğuna kanaat getirdi. Eğer özel oldukları düşünülürse, neden aptallar da özeldi? Ya da birer ucubelerse, Noa neden bu gruptaydı? Onu bariz küçümseyen Tanrı’ya cüretkâr birkaç laftan başka karşılık verememesi çok yazıktı. Topladığı saçlarını açtı, bugünün de diğerlerinden bir farkı yoktu. Gerçekten de sahip olmak isteyebileceği yetenekleri barındıran insanlarla tanışmaya devam ediyordu. Çoğu insan için heyecanlandırıcı; fakat Noa için monotondu burası artık. Güçlenmek için çabalıyor, konular hakkında tonlarca kitap okuyordu; fakat nafile. Zaman demişti profesör, gereken tek şey zamandı. Tecrübe edinmeliydi, tıpkı onun gibi. Vücudunu esnetti, sigarayla doldurduğu ciğerlerini temizlemek için parka ilerledi. Ahşap banka oturup, bağdaş kurdu. Tarihle ilgili bir diğer kitabın kapağını açtı ve okumaya başladı. On beş dakika boyunca okumaya devam etti, gözünün önüne düşen birkaç tel saçı umursamadan yaptı bunu. Eğer önündeki saçları kulağının arkasına iten bir el olmasaydı, birkaç saat daha hareket etmeden durabilirdi. Hızla kitabı indirdi ve sol kaşını kaldırırken, elin sahibine baktı.

Spoiler:

Konu: Geri: I cried for you on the kitchen floor. Salı Eyl. 13, 2011 11:32 pm

Meşgulsüzlüğün vermiş olduğu rahatlığı yaşayarak çimenlerin üzerine uzanırken, zarar görecek olan bitkileri önemsememişti kayıtsızca. Bulutların bir düzene oturmadan dizilişleri gökyüzünü ele geçirirken, o muazzam görüntü yer küreyi bir çarşaf misali sarıyordu. Denizlerin maviliğine sahip gözleri ile oluşan bu muhteşem görüntüyü izliyordu doğanın sesine kulak vererek. Sıradanlığın verdiği garip mutluluğu sonuna kadar kullanırken manzaranın güzelliğinin etkisi benliğini yavaş yavaş sarıyordu. Sıradan bir insan olsaydı belki bu kadar zevk almayabilirdi ama bu denli bir rahatlık ve huzur Lucifer için milyonlarca hazineden çok daha önemliydi. Hayatı boyunca farklı olmuş ve farklı olduğu için dışlanmış birisi anlayabilirdi sadece onu. Bu birileri de okulunda bolca bulunuyordu. Fakat her ne kadar okulunda kendisi gibi özel öğrenciler bulunsa da yine de kendisini onlardan ayırıyordu. Belki aynı koşullarda yaşamışlardı ama hiç birisi Lucifer’ın çektiği acıları çekmemişti. En azından bildiği kadarı ile… Rüzgâr gücünü gittikçe arttırırken Lucifer’da gerilen sinirlerini yatıştırmak istercesine ayağa kalktı. Altın sarısı saçları rüzgâr ile ahenkli bir dans’a girişirken gözleri bir çift meraklı göze takıldı. Gözlerini kısarak gözlerin sahibinin yüzüne odaklandı. Daha önce gördüğü biri değildi. Bu kadar güzel birisini görseydi asla unutmazdı. Vücudunu güzel yüzlü kıza döndürerek ağır ve emin adımlarla kıza doğru yürümeye başladı. Güzel kız tamamen dünyadan kopmuşçasına kitabına odaklanmış ve gözlerinin önüne düşen saçlarına aldırmayı bile düşünmemişti belli ki. Yüzünde hafif bir tebessüm oluşturarak kızın yanına gitti ve kızın ona bakmasını bekledi. Fakat kız her hangi bir yaşama belirtisi göstermedi. Bu tavrı karşısında Lucifer’ın yüzündeki gülümseme gittikçe büyüyor ve içinde ki ateş gittikçe harlanıyordu. İçindeki heyecan ve merak hissine yenik düşerek kızın gözlerinin önüne düşen saçlarını iki parmağı ile aldı ve diğer saçlarının arasına kattı. Lucifer2ın bu hareketi üzerine kız ani bir şaşkınlıkla gözlerini Lucifer’a çevirdi. Sanki bir rüyadan uyanmışçasına Lcucifer’a bakarken Lucifer’ın nutku da her zamanki gibi en iyi zamanda tutulmuştu.

Fortunatus | Tiro | Bina Başkanı

Karşılaştığı çehreye aşina olmadığı besbelliydi. Altın kadar sarı saçlarının beyaz teniyle yakaladığı güzel uyum yetmezmiş gibi, eklenen mavi gözler kusursuzluğun kat sayısını zorluyordu. Heyhat, Noa böyle cevherlerin içerisinde eski bir maden olduğunu bilirdi. Karşısındaki çocuğu sadece hoş olduğu için diğer ucubelerden ayıramazdı. Yine de kontrolsüz bir makineydi, düşünmekle kalmış, kendini tutamamıştı. Alt dudağını hafifçe ısırdı, nasıl olmuştu da bu çocuğu kaçırmıştı? Aynı takımda olmalarına olanak vermiyordu ki bu fazlasıyla kötü bir başlangıç olmuştu; zira Noa diğer takımlardan pek hoşnut sayılmazdı. Kolundaki saatin tik — taklarıyla öylece geçen birkaç dakikanın ardından sessizliği bozdu Noa: “Evet?” Uygun bir kelime olup olmadığını bilmiyordu; fakat aklında o kadar çok şey vardı ki, daha iyisini yapamamıştı. Kafasını biraz dağıtmak adına bakışlarını çocuktan çekti. Ne yerdeki çimin yeşilliğine, ne bulutların beyazlığına ne de gölün maviliğine kanıyordu gözleri. Her şeyi tersten hayal eder olmuştu, pembe bulutların çekiciliğine kapılıp, asıl yaşamı terk etmişti belki de. Yine de karşısındaki çocuğu umursamıyormuş gibi görünmek istemediği için bakışlarını tekrar ona yöneltti. Ağrıyan sırtını banka iyice dayadı, omuzlarınaysa belli belirsiz bir yorgunluk çökmüştü.

» And then roll on the kitchen floor, some f*cker with a pocketful of foreign change.