Yağmur Damlaları.

Naturalis | Tiro Nerden : Los Angeles.

Tek kişilik rp.

6 yıl önce.
"—Yeter artık Lilith! Fazla büyütmüyor musun?" Evin küçük penceresinden, zar zor içeriye adım atan güneş, karşısında duran kızın mavi gözlerinin şeffaflığını yansıtıyordu etrafa. Uzun parmaklı ellerini, kısa siyah saçlarının arasında sinirle gezdirirken, stresten kabaran saçlarını indirmek için uğraş veriyor gibi gözüküyordu. Parkenin çizgilerinde gezinen gözleri kızın yüzüne bakmıyordu doğrudan. Ağzından ise yüksek bir gürlük derecesiyle dökülen kelimeler, havaya karışıyordu. "—Sana daha kaç kere söyleyeceğim bilmiyorum. Her şeyi yanlış anlıyorsun." Ela gözlerini doğrudan kızın suratına dikti, biraz anlayış bekliyor gibiydi. Kalp şeklindeki pürüzsüz suratının her hattı bir heykeltraş tarafından fazla uğraş verilerek oluşturulmuşçasına güzeldi. Keşke bu güzelliğin içine de yansısaydı diye düşündüğü olmuyor değildi bazen. Bu da o anlardan biriydi işte. Sebepsiz yere etrafa öfke saçan arkadaşına karşı sabrı artık tükenmişti ve gözüne ilişen mavi örtüyle örtülmüş masanın üzerindeki suyu, suratına fırlatma dürtüsü kemiriyordu içini. "—Sus artık!" Kızınkine karşılık olarak dudaklarını terk eden kelimeler, yüksek bir ses tonu taşıyorlardı üzerlerinde. Ela gözlerini kızın suratından çekti ve mavi ile örtülmüş masanın üzerinde duran şişeye kilitledi bakışlarını. Beyninden hücum eden düşünceler şişeye her seferinde daha hızlı saplanıyordu. Dakikanın hesaplayamayacağı kadar kısa bir saniyesinde şişede oluşan hareketlilik tüm dikkatini dağıttı. Fiziksel bir güç olmadan hareketlenen su, mantar tıpayı öyle sert bir şekilde ittirdi ki, tıpa karşısındaki kızın mavi gözlerinin tam ortasına hızla çarptı. Heyecanla göğüs kafesinin içinden atan kalbi beyninde yaşadığı karışıklılığın vücudundaki tepkisiydi sadece.

Olaydan bir gün sonra.
Yağmur damlalarının bulutlardan ayrılarak yeryüzüyle buluştukları bir gündü. Bu günler, yılın en sevdiği günleriydi. Nem ve su ruhuna iyi geliyordu. Böyle havalarda kendini hissettiği huzur ve mutluluk çok daha fazla olurdu. Aslında birçok insan bu düşünceye katılmazdı. Kapalı hava ve bulutların, umutsuzluğu su yüzüne çıkardığını savunurlardı. Nem çoğu kişinin güzelliğini bozardı, ya da havayı dayanılmaz bir hale getirirdi, evet başkalarına göre. Hava her dakika gittikçe daha da aydınlanıyordu ama güneş görünürlerde yoktu.

Sabahın bu kadar erken saatinde, böyle bir havada kendisini dışarıya atması bir delilik olabilirdi. Minumum seviyede ses çıkarmaya çalışarak yavaşça kapadı kapısını, ebeveynlerinin odasının önünden geçerken daha sessiz olmaya da dikkat etti. Merdivenleri indi, kırmızı botlarını ayağına geçirdi ve kapıyı çekerek çıktı. Yanına şemsiye alma gereği duymamıştı, ıslanmak onu rahatsız etmiyordu. Hatta bazen o kadar garip bir his yaşıyordu ki, sanki hiç ıslanmıyormuş gibi. Ama rahatlığı yüzünden olduğunu düşünüp geçiştiriyordu o zamanları da. Şimdi düşününce daha mantıklı bir sebebi olması gerektiğine emindi. Dün yaşadıkları şu ana kadar gelmemişti aklına. Hatırlamak, kalbinin tekrar hızlanmasına sebep oldu ve bir takım garip hisler sardı vücudunu. Central Park'ın sessiz bir köşesinde bu saatte, böyle bir havada küçük bir kızı görmek dışarıdan bakanlara saçma gelebilirdi ama onun kafası şu anda bunları düşünemeyecek kadar meşguldü. Kimsenin yanında olmadığından emin olduğunda kapadı gözlerini. Aklından o kadar saçma düşünceler geçiyordu ki bunlardan uzak durmaya çalıştı, ama başarısız oldu. Eğer geri tepiyorsa tersini yapacaksın düşüncesiyle düne çevirdi sayfalarını. Yoğunlaştı, düşlerine koştu. Suya yoğunlaştı. Şimdi, yağmur damlalarının sesi daha yüksek, nemin belirginliği daha fazlaydı. Her bir yağmur damlasının yeryüzüyle buluştuğunu hissedebiliyordu, damlaların düştüğü her bir metrekareyi çizebiliyordu kafasında, yerde bıraktığı her şekil beliriyordu beyninde. Korku, hoşuna gidiyordu. Ellerini iki yana açtı gözleriyle birlikte. Yavaşça süzülen yağmur damlalarını kontrol etmeyi denedi, aklında. Uzun ince parmaklarını yavaşça hareket ettirmeye başladığı anda, elinin üzerindeki birkaç damla da parmaklarının çizdiği yolda hareket ediyorlardı. Su damlalarını bir araya getirmeyi denedi, şimdiyse elinde yağmur damlalarından fazlası vardı. Şaşkınlık, vücudunu saran korkuyu bastırdı. Biraz daha konsantre oldu, kendini zorladı. Hissettiği yüzlerce yağmur damlasının gücünü içinde toplandığını hissetti, yavaşça ellerini, gözüne kestirdiği küçük bir su birikintisine yönlendirdi ve içinde topladığı saf gücün hepsinin o yöne doğru akmasına izin verdi. Yüzlerce yağmur damlası çok büyük bir hızla su birikintisine doğru hücum etti ve şimdi orada gördüğü küçük bir su birikintisi değil, su ile dolmuş kocaman bir çukurdu. Yaptığı şeyin hayalinde olup olmadığına emin olmadığını hissetti. Kendisine itiraf etmekten çekindiği şey ise, beyninde büyük bir hızla ilerliyordu. Eğer her şeyin gerçek olma ihtimali varsa, suları kontrol edebiliyordu. Ama böyle bir şey olamazdı, olamazdı değil mi? Bütün yaşadıklarını bir kenara bıraktı ve biraz daha dinlenmesi gerektiğini hissetti. Bu yaşananlar gerçekten olduysa, bir gün her şeyin cevabını alacaktı.

» Yağmur