*~Çalışmaya, Alıştırmalara Başlamak Gerek.~*

10. Pratik yapın.
Yer; Arena.
Kişiler; Yalnızca sen.


Central Park’ta yaşananlar hala aklından çıkmıyordu. Bir yabancıydı ona savunma silahlarını getiren. Son eksiklerini tamamlayan bir yakın değil, bir yabancı olmuştu. Kaderinden gelen silahlar, mucizevî şekilde ona bağışlanmıştı. Belki de bu mucizelerin arkasında da bir yakın vardı. Aslında yabancı, yabancı olmaktan çıkıyordu bu konumda. Ona bir o kadar da yakındı bu yabancı…

Olayın üstünden bir hafta geçmişti. Etkisinden çıkabilmişti Acenath ama 1 haftadır ok takımına dokunmamıştı. Sadece çakısını dolabından çıkararak arada bakıyor ve inceliyordu. O zamandan beri cesareti yoktu silahına dokunmaya. Eğer normal bir şekilde hediye edilmiş olsaydı ona bu silah anında kullanmaya başlayabilirdi ama cesaret edememişti bu sefer. Günler öylece geçiyordu ama Acenath hiçbir şey yapmıyordu. Başkaları onun yerinde olsaydı da silahını kullanmaya başlardı ama o yapamıyordu işte. Hatırlamak istemediği içindi bütün cesaretsizliği...

Yatakhanedeydi o gün. Dinlenmek için gözlerini kapamış, yatağında yatıyordu. Yine canlanıyordu sahneler önünde. Hele de büyükannesinin siması hiç gözünün önünden gitmiyordu. Sanki ona nefretle bakıyordu. Buna dayanamazdı. Birçok şeye dayanabilirdi ama buna dayanması nerdeyse imkânsızdı. Hele de büyükannesi öldükten sonra ona karşı zaafı daha da artmıştı. Tekrar nefret ederkenki gibi bakışları aklına geldi. Gözlerini açtı ve hışımla yataktan kalktı. O kadar hışımla kalkmıştı ki az kalsın aşağı düşüyordu ama tutundu. Dolabından çakısını çıkardı ve bunu cebine koydu. Yatağında başının ucunda duran ok ve yay takımını ise yanına alarak hızlıca yatakhaneden çıktı. Okulda koşar adımlarla ilerliyor, büyük salondan merdivenleri takip ederek hızlıca ilerliyordu. Aradığı yer okul boyunca hiç uğramadığı o arena alanıydı. İsmini duymuştu. Yetenekli eğitmenler eşliğinde öğrencilerin silahlarında ustalaşmak için bu alanda çalıştıklarını biliyordu. Kimi zaman düellolar oluyordu. Bu düellolara ilgi büyüktü genelde. Bir silah üzerinde ustalaşmak herkesin yapabileceği bir iş değildi ne de olsa. Ama kararlıydı. Kendi kendine gelişmeye özen gösterecek, o da öğrenerek ustalaşacaktı. Bu da onun için önemliydi. Bu konuda da gelişeceği için önce kendine söz vermişti içinde. Koşa koşa geldiği arena salonu iki kapıda ayrılıyordu. Düello Salonu ve Dersliği… Aradığı yer derslik olmalıydı. Orada çalışmalar sürüyordu. İçerinin kapısını yavaşça açtı. İçerisi hafif loş bir ortamdı. Fazla pencere yoktu bu odada. Duvarları bordoya kaçan bir renkte boyanmış, kapıları, avizeleri süslü ve ihtişamlıydı. İçeride bir iki kişi eğitmen eşliğinde çalışıyordu. Hepsinde değişik silahlar vardı. Başka eğitmen bulamamaktan korkuyordu ki içeride bir eğitmen görmüştü. İçeri girdi ve eğitmene doğru yöneldi. “Ben ok ve yay kullanımı eğitimime başlamak istiyorum. Hemen başlayabilir miyiz?” Kararlı biri olarak duruyordu eğitmeninin karşısında ve eğitmeni bunu fark etmişti. “Karşımda kararlı bir öğrenci var. Peki, başlayalım çalışmalara. Ama bir daha ki sefere daha spor ve rahat kıyafetlerle çalışmalara katılmanı istiyorum. Bu günlük kıyafetlerinle olmaz. Bu seferlik affediyorum. Çalışma programını ise derslerine göre ayarlayacağız. ” O hışımla aklına bile gelmemişti ok ve yay çalışmalarına nasıl başlaması gerektiği. Ama gerekli olanı duymuştu ve dikkat edecekti. Ok ve yayını çantasından çıkardı ve ilk defa eline aldı. Verdiği huzur, güç… İnanılmazdı, mutlu olabilmesi için eline alması gerekiyor olduğunu fark edememişti ve eline şimdiye kadar almadığına pişmandı. Eğitmeni ile çalışmalara başladı. Öncelikle nasıl tutması gerektiğini ve ayarlamaları nasıl yapabileceği hakkında bir şeyler öğrenmeye çalıştı. Birkaç denemeden sonra eli alışmıştı. Arık daha sabit bir şekilde elinde tutabiliyordu. Eğitmeni bu anda onun biraz uzağında önüne bir hedef tahtası koydu ve “Artık alıştığına göre, bir deneme yapalım. Hadi bakalım.” Bu kadar çabuk olacağını tahmin etmiyordu Acenath. Ama bir şekilde hedefi tutturabilmek adına atış yapmalıydı. Her ne kadar kötü olursa olsun bir atış yapmalıydı. Gelişim için bu önemliydi. Bir sonraki seviyeye geçebilmek her öğrencinin hayaliydi ve bunu gerçekleştirebilmek için gelişim önemliydi. Duruşunu sabitleştirdi, oku ve yayı doğruca eline aldı ve bir ses duyuldu. Gözlerini sıkıca kapatmıştı Acenath. Belki atamadığın görmekten korkuyordu. Gözlerini açınca hedefi tutturamadığını ama biraz üstünden attığını fark etti. Çok sevinmişti. “İlk için fena değil, denemelere devam. Aferin.” Çok sevinmişti. Sürekli atış yapmak istiyordu ama bunu durdurması gerekiyordu bir yerde. Eline bir ok daha aldı. Yayı gerdi ve hedefine kilitlenmeye çalıştı. Her seferinde daha iyisini yapmak için çalışacaktı. Bu seferde iyi bir atış yapabilmek için çalışmalara başlamıştı ve şu anda huzur bulduğu, mutluluk duyduğu silahı elindeydi. Bir anda cebindeki çakısı aklına geldi. Onu da en yararlı şekilde kullanabilmek için çalışacaktı.

Artık oku ve yayı onun bir parçasıydı. Çakısı ise adeta uğuru olmuştu. Tekrardan kendi hedefine hazırlandı. Yayı daha düzgün gerdi ve elindeki oku sabit tutmaya çalıştı. Kendisine, ailesine ve özellikle büyükannesine verdiği sözü tutabilmek adına her seferinde daha iyi bir atış, her aşamada daha iyi bir hayat için…