Ortamın rengine bürün.

Hançerini, bir süreliğine görünmez yapıp yeniden görünür hale getirirken, gücünü keşfettiği o an zihninde dönüp duruyordu. İstese de düşünmeyi engelleyemiyordu. Deli gibi hissediyordu kendini. Sorunları ile yaşamak zorunda kalan kız. Her zaman eski anılarını hatırlayan, resmen geçmişle yaşayan biri olmuştu. Nefret ediyordu bundan. O bunu hak etmemişti. Sersem kardeşlere sahip olmayı, ailesinin ölümünü, hiçbirini. Anılara bu kadar kapılmak, bozulmuş olan psikolojisini daha çok bozmak onun yararına değildi aslında. Bunu yapmayı kesmeli, başka şeyler bulmalıydı. Kendini oyalayacak şeyler. Elinde, normal haline döndürmeyi unuttuğu hançere baktı. Gücünü geliştirmeye gidebilirdi belki. Bunu, ölmek üzere olsa bile kimseye itiraf etmeyecekti ama görünmezliğini kontrol ederken zorlandığını biliyordu. Görünmezlik, doğru kullanamadığı sürece kızın başına oldukça bela getirebilirdi. Bunlardan biri de savaşırken üzerine sıçratılan bir şeyin anında kendisini ele verecek olmasıydı. Belki onları da görünmez kılabilirdi fakat henüz bunu nasıl yapacağını bilmiyordu. O ana kadar hiçbir derse katılmak gibi özel bir çaba göstermemişti. O an yatakhanede olmayan bir öğrencinin çekmecelerini karıştırarak okulu tanımlayan broşürü aldı ve o gün girebileceği bir ders olup olmadığını kontrol etti. Yetenek Geliştirme. İhtiyacı olan buydu evet. Bu düşünce surat asmasına sebep olurken üstündeki siyah eşofman takımına baktı. Biraz süslenmesi gerekiyordu. Her ne kadar derse gidecek olsa da, böyle çıkamazdı dışarı. Siyah bir şort ve siyah badi üzerine beyaz gömleğini giydikten sonra, spor ayakkabılarını geçirdi ayağına. Saçlarını sabah kalktığında yapmıştı. Bu da gitmeye hazır olduğu anlamına geliyordu.

Dersliğe geldiğinde ilk işi çevresine bakınmak oldu. Pencereden içeri giren güneş ışıkları, odanın aydınlık ve ferah görünmesini sağlıyordu. Duvar kenarına dizilmiş sandalyeler ve yeteneklerin uygulaması için geniş bir alan vardı çevresinde. Onun dışında birkaç çocuk Spor ayakkabısı yerde rahatsız edici derecede cırtlak sesler çıkarırken, en sonunda sinirlenen Phoebe onları çıkarıp köşeye bıraktı. "Çalışırken onlara ihtiyacın olacak." Duyduğu ses ile arkasını döndü. Profesörü olduğunu tahmin ettiği adam onlara doğru yaklaşıyordu. Kızın onun gençken Sobrius'ta olduğunu düşünmesine sebep olacak küçümseyici bir ifade vardı yüzünde. Saçları, bazı grilikler çıkmaya başlasa da siyahlığını yitirmemişti, tıpkı gözleri gibi. "Bu kadar kişi yeter de artar bile, derse başlayalım artık. İlk kim gelip gösterecek gücünü?" Şaşkın bir şekilde ona bakıyordu Phoebe. Az kişi ile ders işlemek oldukça hoşuna gitmişti. Kız zaten kalabalık ortamı seven biri değildi. Sadece bu tavır şaşkın bir şekilde eğitmenine bakmasına sebep olmuştu. Yine de oyalanmak istemiyordu, kendisinin kalkacağını söyleyerek elini kaldırdı. Adam ona çıkmasını söyledikten sonra özel gücünü sordu. "Görünmez kılıp olabiliyorum, ama süreli." Bunu umursamaz bir tavırla söylemişti. Adam bir süre onu inceledikten sonra, süresini sordu. Cevap vermeden önce bir süre duraksadı Phoebe. Kendisini on dakika boyunca görünmez tutabiliyordu, diğerlerini de ortalama beş dakika tutuyor olmalıydı. "Kendimi on, diğerlerini yarısı kadar." Diye cevap verdi en sonunda. Eğitmeni, yüzündeki sert ve küçümseyici ifadeyi değiştirmeden "Öyleyse bize gücünü göster. Bakalım gücünü ne kadar iyi kullanıyorsun." Dedi ona. Kız, bu kadar hızlı ilerlemenin getirdiği şaşkınlığı yüzüne yansıtmayarak umursamıyormuş gibi omuz silkti ve profesörü ile arasında belirli bir mesafe açılana kadar geriye gitti. Döndüğünde, adamın üçe kadar saymasını bekledi. Vücudunun saydamlaşmaya başladığını hissederken kollarını kaldırıp kendisini inceledi, son olarak göğsü de ortama uyum sağladıktan sonra adama baktı. Kızın durduğu yere doğru bakıyordu. Phoebe, çıplak ayaklarının getirdiği rahatlıkla koşmaya başladı. O an ne yapacağına dair en ufak bir fikri yoktu aslında. Saldıracak mıydı? Savunma yapmasını gerektirecek bir şey yoktu ki. Adımlarını kapıya doğru yönlendirdi kısa bir duraksamadan sonra. Ama o daha ulaşamadan bir kol onu tutmuştu bile. "Fazla sesli." Kız, somurtarak yeniden görünür hale geldi. Yeniden görünmez olurken, süresi bittiğinde başkası kalkıyor, sonra kız yeniden deniyordu. Adam her seferinde onu engelleyecek bir şeyler buluyordu ve bu giderek kızın sinirlerini bozmaya başlamıştı. Sadece, kendini bu ders sayesinde ileride harika olacağını düşünerek rahatlatabiliyordu. Profesörleri, dersin bittiğini söyleyene kadar, orada kalmak işkence gibi olmuştu. Yerinin belirlenebileceğini göstermek için adamın üzerine döktüğü sular, tozlar ve benzer şeyler yüzünden berbat haldeydi Phoebe. Yatakhanesine gider gitmez kendini sıcak bir duşun altına atmak istiyordu.