Umarım Unutursun

Konu: Umarım Unutursun Paz Eyl. 11, 2011 5:36 pm

• İlk defa özel yeteneğini kullan.
Yer; Londra
Kişiler; Auvelia Massen
...

Duvarları açık deniz yeşiline boyalı odada; Auvelia ve Clarie vardı sadece. Ama çıkardıkları gürültü, kendilerinden beş tane daha olduğunu zannettiriyordu insnana. "Sen kim olduğunu sandın da James'e onu sevdiğimi söyledin Clarie! Benim ondan hiç haz etmediğimi biliyordun hemde. Kimsin sen, en yakın arkadaşım mı? Ezeli düşmanım mı? Hadi konuşsana!" Bağırabildiği kadar bağırıyordu Auvelia. Hiç haz etmediği, katlanamadığı bir insan şu anda kendisinin onu sevdiğini sanıyordu. Bunun sorumlusu başka herhangi birisi olsa bu kadar kızmazdı belki, ama bunun sorumlusu en yakın arkadaşıydı. Hem üzgün hem de o kadar kırgındı ki... Clarie'nin bunu ya da buna benzer herhangi bir şey yapabileceğine ihtimal vermemiş ve ona güvenmişti. Ona kendini açmıştı, destek olmuştu, değer vermişti. Ama Clarie şu davranışı ile sadece bunları hak etmediğini kanıtlamıştı Auvelia'ya.
"Yalan mı, söylesene? Yalan mı? Bana bir ara James'den hoşlanıyorum galiba demedin mi?" Auvelia'nın sabrı artık taşmıştı. "Yalancı!" diye bağırdı Clarie'ye ve ona okkalı bir tokat attı. "Umarım bizi, yaşadığımız herşeyi unutursun Clarie! Defol git evimden!" Clarie, Auvelia'ya nefret dolu bir bakış fırlattıktan sonra koşatrak odadan çıktı.
Clarie odadan çıktıktan sonra, Auvelia yatağının örtüsünü çekti ve örtüyle beraber yatağın üzerindeki tüm kitapları, kalemleri, giysileri yere attı ve yatağa uzandı. Kafasını yastığa gömdükten sonra hüngür hüngür ağlamaya başladı. Öyle ki, hayatı boyunca hiç böyle ağladığını hatırlamıyordu. Ağlarken, gözlerinin ağırlaştığını hissetti ve yavaşça uykuya daldı.

2 Saat Sonra

Auvelia terler içinde yataktan fırladı. Dikkatle odasını inceledi. Kabus görmemişti, ciddi ciddi tokat atmıştı Claire'ye. Saate baktı, dokuzu geçiyordu. Annesinden izin koparması çok uzun sürerdi. Bodrum katındaki odayı seçtiği için şanslı hisetti kendini birden. Converselerini ve krem rengi yağmurluğunu giydi. Sessizce odasının penceresinden bahçeye indi. Yavaşça bahçe kapısını açtı ve asfalt yola çıktı. Evi son bir kez kontrol ettikten sonra Clarie'lerin evine doğru koşmaya başladı. Yağmur yağmıştı o uyurken. Converseleri asfaltın üzerinde kalan sular yüzünden ıslanıyordu. Eve doğru giderken Clarie'ye ne demesi gerektiğini düşünüyordu. Tokat attığımiçin pardon diyip geçiştiremezdi olayı, tamam Clarie'nin yaptığı şey yanlıştı ama her şekilde o da bir insandı ve o tokadı hak etmemişti.
Clarielerin evinin önüne geldiğinde heyecanla kapıyı çaldı. Kapıyı Claire açtı. Kapı açılır açılmaz "Özür dilerim." dedi Auvelia. "Pardon siz kimsiniz?" Claire ona o kadar yabancı bakıyordu ki. Auvelia bunun nefretle alakası olmadığını biliyordu. Sanki Auvelia'yı hiç tanımamış gibi davranıyordu Bunu kendisinin yaptığını anlaması uzun sürmedi. Evin numarasını kontrol ettikten sonra "Pardon, yanlış gelmişim." dedi ve gitti. Çünkü biliyordu, onunla konuşmayacaktı en yakın arkadaşı. Clarielerin evinin bahçesinden çıktıktan sonra kendi evine doğru yürümeye başladı.
Beş yıl sonra o okula gidene kadar inandıramadı kimseyi ve unutturamadı hiçbir anıyı, silemedi hafızasını kimsenin.