All Event In A Night

Naturalis | Tiro

Havanın bu denli soğuk olabileceği aklının ucundan bile geçmezdi, ama tahmin edemeyeceği kadar soğuktu işte. Arkadaşını beklerken oturduğu bank, sanki onun vücut ısısına meydan okurmuşçasına soğuk duruyordu. Hatta titremesine neden olan şeylerin başında geliyor denebilirdi. Criss geç kalmamıştı aslında, o yeterinden erken gelmişti; bir saat kadar erken. Ve burada bu şekilde titremeyi hak ediyordu. Bankta yan dönüp bacaklarını kendine çekti. Rüzgâr saçlarına ters yönde estiği için darmadağınık etmişti, ama Lavira tenezzül edip düzeltmeyi düşünmüyordu. Hem o böyle saçları dağınıkken daha güzel olduğuna inanıyordu, açık sarı saçları buna daha müsaitmiş gibi geliyordu. İnce hırkasına iyice sarılıp çenesini dizine dayadı, saçlarından bir tutam hırkanın içine doluşmuştu. Az ileride, ağaçların arasında yapay ışıkları solgun bir şekilde parlayan saraylara baktı. Burası onun için yaratılmıştı, ya da o, burası için yaratılmıştı. Neticede birbirlerine ait gibiydiler Lavira’nın gözünde.

Esen bir rüzgâr düşünceleri uçurup götürmüştü. Titremesi artmıştı, bastırmaya çalışması nafileydi. Oysaki sabah burası kavruluyordu. Kış kendisini göstermeye başlamıştı demek ki. Sabah geldiklerinde sıcak içine kadar işliyordu, hissettiği hüzün gibi. Yaşadığı hayal kırıklığı tekrar yeşerdi içinde. Hayatında en çok merak ettiği yer olan Disneyland’a gelmişti gelmesine ama kapıda gördüğü yazı her şeyi değiştirmişti. “Yenilikler dolayısıyla kapalı.” Kapısına kocaman yazılmış bu yazı büyük bir hayal kırıklığıydı Lavira için, ama o vazgeçmemişti. Bir şekilde girecekti içeriye. Bunu uzun zamandır hayal ediyordu, bir çocuk gibi ve bugün bu hayali için okuldan kaçmıştı. Büyük ihtimalle birkaç gün de gidemeyebilirdi bu sebeple. Tabii artık gerisin geri dönecekti ama Criss onu bu konuda telkin etmiş, akşam bir çaresine bakacağını söylemişti. Onun her zaman bir çaresi vardı, bu yüzden Lavira bu konu üzerinde düşünmemişti. Bankın yarı kalkmış cilası ile oynamaya başladı. Geri kalan verniği de o kaldırıyordu, yapacak bir şeyi olmadığı için bunu yapıyordu ve oldukça saçmaydı böyle durup dururken banka zarar vermek. Artık titremesine sıkıntı da eşlik ediyordu. O gene yalnızdı. Criss neredeydi peki? Önünden geçenlerin yüzlerine dikkatlice baktı. Gecede parlayan masmavi gözlerle Lavira’yı süzen iki genç, biri sarışın, diğeri koyu ten rengine sahip iki çocuk. Evet, sıkılmıştı ve bu gözler onu birden huzursuz etmişti. Kafasını diğer yöne çevirerek gençleri unutmaya çalıştı, lâkin gözleri hâlâ üzerinde hissediyordu ve bu ona yardımcı olmuyordu. Omzuna dokunan el ile çığlık atmanın eşiğine gelmişti. Derin bir nefes alarak ciğerlerini doldurdu, saçlarını savurarak arkasını döndüğünde korkunun yerini alan rahatlama bütün vücuduna işledi. “Ah, Tanrım! Nerelerdesin sen?” Cevap vermesini beklemeden sıkıca sarıldı boynuna. Kendini, hayatı boyunca hissettiği en güvenli yerde hissediyordu ki oradaydı zaten; Criss’in yanı. Küçük bir konuşmadan sonra sabrının son zerreleri de tükenmişti. Esinti bile onu, o yöne, saraylara doğru itiyordu. “Haydi! Durmayalım.” Bankın etrafından dolanarak Criss’in bileğini tutup çekiştirmeye başladı. Genç çocuğun bir şey dememesinden yüz buluyordu belki de. Uzun uzun attığı adımlarla aradaki mesafeyi kat ederken aklına gelen düşünce ile olduğu yerde kalmıştı. Nasıl? “Criss. İçeri nasıl gireceğimizi düşündün mü? Ben düşündüm mesela. İmka-”

Fortunatus | Tiro Lakap : Time Lord

Karanlık bir patikanın üzerinde, tenini yakacak derecede soğuk esen rüzgardan olabildiğince sakınmaya çalışarak ilerliyordu. Vücudunun açıkta kalan neredeyse hiçbir kısmı kalmamıştı, başını kapatan ancak saçlarının kenarlardan çıkmasını engelleyemeyen bir bere ve ağız -boğaz- kısmını sıcak tutmak için hafifçe bağladığı bir atkı takmıştı. Ellerini de pantolonunun sıcak ceplerine soktuğundan, en azından bir süreliğine üzerine vuran keskin soğuk havayı engellemeyi başarmıştı. Bir süredir buralarda dolanıyordu, soğuk hala bir şekilde onun etrafını sarmasına rağmen onu ele geçiremiyordu. Bu giyiniş şekliyle hem kendisini biraz olsun sıcak tutuyor hem de arada sırada yüzünden yediği soğuk sayesinde düşüncelerini ayık tutuyordu. Böylece karanlığın üzerine getirdiği o güven verici siyah örtünün altında daha önce hiç düşünemediği konuları düşünebiliyor veya aklına çözümü gelmeyen konulara nokta koyabiliyordu. Ve bazende sadece o düşüncelerden kurtulmak için karanlıkta, gökyüzünün kocaman örtüsünü üzerine çekerek nemli çimlerin üzerine uzanıp hayal ederdi. Eski günleri, ailesini, Lavira'yı...

Fazla uzun bir yürüyüş yapmamıştı, buna rağmen çoktan birisinin bankta ki yerini aldığını gördü. Bu eski püskü ve neredeyse boyası üzerinden silinmeye başlayan bankta buluşacaklardı. Gerçekten tenha bir parkın içinde bulunan burası normal insanlar için oldukça ürkütücüydü, içeride nadirde olsa serseriler olurdu ve hepsi sarhoş olduğundan ne gibi davranacakları belli olmazdı. Son zamanlarda polisler içerisinde devriye geziyor olmalarına rağmen sadece sayıları azalmıştı ancak hala arada sırada çıkan olaylara bakılırsa polisler burada yaptıkları devriyeleri pekte saha işi olarak görmüyorlardı. Criss'in burada dolaşırken de gördüğü gibi sadece belirli yerlere bakıp, devriye arabasının içerisinde oturup gecenin bir vakti donut yiyip kahve içiyorlardı. Ve işte sırf onlar gibi adamlar yüzünden şuanda bu Dünya üzerinde en çok değer verdiği insanın bir kaç metre önünde iki serseri gözlerini dikmiş kafalarında kurdukları salakça planları harekete geçirmeleri için gerekli bir hamle bekliyorlardı. Ancak bu asla gerçekleşmeyecekti, Criss onun yanında olduğu sürece asla.

Lavira'nın bulunduğu bankın bir kaç adım arkasında, bir sokak lambasının sönük ışığının altında durdu. Adamlara şuanda ki görüntüsü dahi yetmişti aslında geri çekilmeleri için ancak bir iki adım geriden dişlerini göstererek gelen simsiyah ve büyük kurdun ortaya çıkmasıyla hızlı bir şekilde -ellerinde bulunan şişeyi rasgele fırlatarak- oradan uzaklaştılar. Yüzünde oluşan koca gülümsemeyle dostuna teşekkür etti zihninden ve başını okşadıktan sonra ses çıkarmamaya özen göstererek Lavira'nın yanına ilerleyip omuzuna nazikçe dokundu. Bununla beraber, onun sıcaklığını bütün vücuduyla hissetmesi de bir olmuştu. Bu kadar ani oluşu karşısında kısacık bir anlığına şaşırsa dahi bu yerini sıcak bir gülümsemeye bırakmıştı. Onunla çok kısa bir süredir birlikte değillerdi, buna rağmen onu ne kadar özlediğini daha yeni fark ediyordu. Daha doğrusu içinde ayrı kaldıkları zaman boyunca oluşan o boşluğun nedeninin bu olduğunu yeni fark ediyordu. Çocukluklarından beri birlikte olmadıkları tek bir an dahi geçmemişti, taa ki gittikleri okulda ayrı takımlara yerleştirilinceye kadar. Bu onları bazı zamanlarda zorunlu olarak ayırıyordu, iki tarafta bundan nefret etmesine rağmen değişiklik söz konusu değildi. Bu yüzden sık sık kaçmayı düşünürdü Criss, onu da alıp tekrar eski yaşamlarına dönmek ve yeniden sadece ikisi olmalarını düşlerdi.

Düşüncelerini dağıtan kişi ironik olarak bu düşüncelere dalmasını sağlayan kişi olmuştu. Zihni şuanda sanki sadece onun için çalışıyordu veya onunla ilgili şeyleri düşünmeyi istiyordu. Bu aslında çoğu zaman böyleydi ama bunu itiraf etmek istemiyordu kendisine. Lavira'nın onu itişiyle o yöne doğru ilerlemeye başlamışlardı, bir süre sessiz kalıp sadece onun söyleyeceklerini dinledi. Beklediği bir soru vardı ve onu sormadan önce onu içeriye götürmeyi düşünmüyordu ki bu da zaten tam bunu düşünürken gerçekleşmişti. Biraz önce onun yaptığı gibi bu seferde Criss, bir anda onu kendisine çekerek sıkıca sarılmıştı. Göz açıp kapayıncaya kadar geçen bir süre içerisinde kendilerini saraya giden taştan yapılma bir köprünün üzerine bulmuşlardı. Saraya, en azından içeride ki yapıya girişleri için köprünün sonunda ki büyük kapıdan geçmeleri gerekiyordu. "İşte bu şekilde" dedi Criss yüzünde muzip bir gülümsemeyle ve ona tek koluyla sarılmaya devam ederken sarayın içerisine doğru ilerlemeye başladılar. Lavira'ya bu kadar yakın olmayı seviyordu, onu rahatlatabilen ve kendine olan güvenini neredeyse son noktaya taşıyan tek kişi o olmuştu her zaman. Onun için yapamayacağı şey yoktu, sadece onun mutlu olacağını bilmesi yeterliydi. "Bu kadar çok görmeyi istediğin bir yere bu şekilde getirdiğim için özür dilerim. Ama şey.." ellerini bir kere çırptı ve yankı daha havada kaybolmadan içerisi tekrar canlanmıştı. "En azından bu kadarını yapabilirim" dedi gülümseyerek Lavira'nın vereceği tepkiyi kalp atışlarının göğsünü delip geçmeden önce görmeyi umarak.