Uzun Bir Aradan Sonra

Sobrius | Tiro Lakap : Duerre.

8.Aileni ziyaret et.
Yer; Ailenin yaşadığı ülke veya şehir.
Kişiler; Yalnızca sen.

Elini bir kez daha yumruk yapıp indirdi, yaklaşık beş dakikadır tek yaptığı buydu zaten. Soluk alış verişini dengelemek için çabalarken önündeki apıya boş gözlerle bakıyordu, yaklaşık üç aydır görüşmedi ailesini şimdi görmek ona hiçte çekici bir fikir olarak gözükmüyordu şu an. Müdireye defalarca söylediği gibi, bu görüşmeyi daha sonraya erteleyebilirlerdi. Bunun yerine antreman filan yapardı, daha yararlı olmaz mıydı hem? Ama hayır, müdire onu dinlemeyi kesinkes reddetmişti. Dişlerini sıkarak ince parmaklarını zile götürdü tam çalmak üzereydi ki kapı ardına kadar açıldı. "Duerre!" Büyük annesinin buz mavisi gözleri ardına kadar açılmıştı, onun tanıdık çehresine bakarken gözlerinin istemsizce dolduğunu hissetti. Bir an için arkasını dönüp kaçmak istese de diğer saniye kadının kollarının arasındaydı. "Seni çok özledim tatlım." Aynı şekilde Duerre'de onu özlemişti, ama kelimeler bir bir boğazına dizildiklerinden bunu söyleyemedi. Kollarını sıkıca kadına sararken başını onun omuzuna gömüp tanıdık kokusunu içine çekti. Kuşkusuz büyük annesi aile de en değer verdiği iki kişiden birisiydi, diğeri de Nora'ydı tabi. Bir süre daha büyük anne Iva'ya sarıldıktan sonra içeriye tedirgin adımlarla girdi, her şey hatırladığı gibiydi. Ev en iyi eşyalarla döşenmişti, annesi her zamanki gibi etrafta bir tek tozun bile olmamasına dikkat ediyordu. Evden bu kadar süre uzak kaldıktan sonra buraya adım atmak bile rahatsız hissetmesine neden olmuştu. Eskisi kadar evi gibi gelmiyordu burası. Bir şeyler eksikti işte, okulda geçirdiği o kadar süreden sonra burası ona bir şekilde yabancı geliyordu. Yine de çehresine bir tebessüm kondurarak salona çevirdi adımlarını. Orada oturan anne ve babasını görmek için etrafa bakınsa da içeride kimse yoktu. Kısa bir an hayal kırıklığı yaşadı, evet ailesi onunla asla tam olarak ilgilenmemiş olabilirdi. Ama onları orada görmeyi bekliyordu, geçireceği bir kaç saat belki de eğlenceli olabilirdi. Büyük annesi yanında belirene kadar babasının hep oturduğu boş koltuğa baktı. "Birazdan gelirler, sen otur." Büyük annesi ondan önce oturup ikili koltuğa oturmuş, eliyle yanındaki boş yeri işaret ediyordu. Başını onaylarcasına sallayıp onun gösterdiği yere oturdu. Ellerini karnında birleştirerek boş gözlerle etrafa bakındı. Anne ve babasının birazdan geleceğini düşünmüyordu, babası her zamanki gibi gece yarısına kadar evde olmazdı. Buraya gelirken onları aramamakla hata etmişti, gerçi arasa ne değişecekti ki? İşlerinden sıyrılıp onu ziyarete geleceklerini düşünmüyordu. Büyük annesi yanında boğazını temizleyene kadar düşüncelere dalmış bir şekilde oturdu. En sonunda ona bakışlarını çevirdiğinde tanıdık mavi gözlerin yüzüne odaklandığını gördü, çehresindeki gülümseme genişledi. Büyük annesi her anında yanında olan sayılı kişilerdendi, her sırrını bilip ona yardım olacak kadar da sevecen birisiydi. "Her şey güzel, gerçekten. Nora da iyi." Onu ikna etmek istercesine başını salladı. Büyük annesi her zaman torunlarını merak eden birisi olmuştu ailesinin aksine. "İyi olmana sevindim." Elini yaşlı kadının buruşmuş elinin üzerine koydu. Kadın hakkında gördüğü görüşün ardından ona olan bağlılığı artmıştı, bu ilk görüşüydü. Kadının bedeninin sertçe yere çarptığını, gözlerinin boş baktığını görmüştü. Ama istemesine rağmen buna kimseden bahsetmemişti, sadece onu daha sık arayıp kontrol etmekle yetinmişti. Bir kez olsun görüşünün yanlış olduğunu umuyordu, büyük annesinin yitirirse eğer hayatının cehennemden farksız olacağına emindi. Gözlerinde beliren damlaları elinin tersiyle silerken kendi kendine hakaretler saydırıyordu içinden. İnsanların önünde ağlayıp, zayıf konumuna düşmekten nefret ederdi. Karşısındaki büyük annesi bile olsa bu utanç vericiydi. Kadının kolları bir kez daha sıkıca üzerine kapandığında rahatladığını hissetti, büyük annesinin varlığı kendisini her zaman rahatlatırdı zaten. Ve şu an kesinlikle rahatlamaya ihtiyacı vardı. Soluk alış verişi dengelendiğinde onun omuzundan ayrılıp okulda yaşadıklarını anlatmaya başladı, Sidonia'yı zaten tanıyordu büyük annesi. En yakın arkadaşı olduğundan defalarca bahsetmişti. Bu sefer ona Lorelei'yi anlattı, gittikleri kanyonu en küçük detayına kadar anlattığında kadını mavi gözleri irice açılmıştı. Her ne kadar torunlarından özel yetenekler hakkında bilgi edinselerde kanatlı bir kızı hayal etmek ilginçti büyük ihtimalle. Kıkırdayarak ona baktı, aynı anda salonun kapısı ardına kadar açılmıştı. Bir an ürperdiyse de omzunun üzerinden ona bakan adamla karşılaştığında içine nahoş bir sıcaklık yağıldı. "Joe." İlk kez babasının ona birinci adıyla hitap etmesine kızmamıştı. Oturduğu yerden kalkıp onun kollarının arasına girerken bir kez daha göz yaşlarına teslim olmamak için çabalıyordu, onunla ne kadar süredir sarılmamıştı? Babası işleriyle o kadar meşguldü ki ona ayıracak zamanı çok kısıtlıydı. Yine de adamın bakışlarından kızını özlediği belli oluyordu. Uzun bir sarılmanın ardından tekrar eski yerine oturdu, büyük annesine anlattığı özel şeyleri es geçerek okulda yaşadığı sıradan olayları ona anlatırken uzun zamandan beri ilk kez onunla gerçekten konuştuğunu fark etti.