Geleceğin Habercisi

Sobrius | Tiro Lakap : Duerre.

1.İlk defa özel yeteneğini kullan.
Yer; İstediğin herhangi bir yer.
Kişiler; Yalnızca sen.

Yere sertçe çarpan beden anında hareketsiz kalmıştı, yaşlı kadının göz bebekleri anormal bir şekilde büyümüştü. Tavana bakan gözler camsı bir şekilde parlıyordu, göz akı ve göz kenarlarında yapışkan bir sıvı toplanmıştı. Kısa bir süre sonra buz mavisi gözlerde parlaklığını kaybedip geriye doğru çekilmişlerdi. Her zaman pamuksu bir şekilde yumuşak olan beyaz ten hafifçe morarmaya başlamıştı bile. Yaşlı kadının yaşadığına dair hiçbir iz yoktu, nabız atışları durmuştu kuşkusuz. Bedeni garip bir şekilde çarpık duruyordu, her zaman sıkıca topuz yapılan beyaz saçlar dağılmıştı. Morarmaya başlamış boğum boğum parmağındaki yüzük...

İliklerine kadar işleyen soğukla titrerken bacağına dolanmış çarşafı yere fırlattı. Doğrulmak için uğraşsa da bedeni o kadar titriyordu ki gerisin geri tekrar düştü yatağa. Gözlerini aralamak için çabalasa da o kadar sızlıyorlardı ki acıyla inleyerek ellerini gözlerinin üzerine bastırdı sıkıca. Soluk alışverişini dengeye sokmak için çabalarken biraz önce gördüğü şeyi çözmek için çabalıyordu. Gördüğü kadını düşündüğü anda daha da titremeye başlamıştı, sıkıca toplanmış saçlar, parmağındaki yüzük... Nora ile birlikte aldıkları yüzük, büyük anneleri o günden sonra yüzüğü çok nadir çıkarmaya başlamıştı parmağından. Tıpkı Duerre'nin onun verdiği bilekliği hiç çıkarmadığı gibi. Kendisini bunun bir kabus olduğuna inandırmak için çabalasa da çabaları boşunaydı kuşkusuz, bu hiçbir işe yaramıyordu. Gözlerini aralamadan çok hafifçe doğrulup komodinin üzerindeki bardağını kendisine doğru çekti. Suyun çoğunu üzerine dökse de bu hafifçe de olsa ayılmasına sebep olduğundan memnun olmuştu. Suyu sonuna kadar bitirdiğinde soluk alışverişi az da olsa düzenlenmişti. Ellerini yumruk yapıp tırnaklarını sertçe avucuna batırdı, acı diğer düşüncelerden sıyrılmasına neden aldı bir anlığına. Bundan faydalanarak yataktan kalktı.

Dengesini bulması birkaç saniyesini almıştı, yatağın başlığına tutunmayı bırakıp nereye gideceğini bulmak için birkaç saniye bekledi. Aynı anda bakışları aynadaki yansımasına takıldı, korkunç görünüyordu. Gözlerinin beyaz kısmı kıpkırmızıydı, gözlerini bir süre açamamasına şaşırmamak gerekiyordu. Yüzündeki tüm renk çekilmişti, titrediği aynadaki yansımasından bile belli oluyordu. Gözlerini kırpıştırıp kısa bir an daha yansımasına baktıktan sonra adımlarını salona çevirdi. Orada birilerini bulmayı umuyordu, ama umutları boşunaydı. Ailesi her zamanki gibi dışarıdalardı, annesi büyük ihtimalle şu hayır işleriyle filan uğraşıyordu. Tek yaptığı insanların gözüne girmekti, babasıysa belediye başkanlığı seçimleri içi deli gibi uğraşıyordu. Her zamanki gibi, ihtiyacı olduğu zamanlarda yanlarında yoklardı. Sinirine hakim olmak için çabalarken masadaki telefona ilerledi. Dizlerinin üzerinde çöküp telefonu kendisine çekti. Tanıdık numarayı çevirip bitmek bilmeyen bir süre boyunca telefonun açılmasını bekledi. Sadece rüyaydı, sadece rüyaydı. Biraz sonra büyük annesi telefonu açacak, onunla konuşacaktı. Gördüğü rüyayı anlattığında ona gülecekti büyük ihtimalle, her zaman çabuk etkilenen birisi olmuştu Duerre.

Evde değilim, mesaj bırakın lütfen.

Büyük annesinin tanıdık sesini duyduğunda hıçkırıklarına engel olamadı. Telefonu tekrar kapatırken başını soğuk sehpaya dayamıştı, bu sefer kendisini kontrol etmek için çabalamıyordu.