4 yıl önce
Sakin ol, Vivian. Öfkelenmen hiçbir şeyi değiştirmeyecek. Artık buna alışmalı ve umursamamalısın. Kendimi sükûnetimi korumaya zorlasam da başaramıyordum. Hiçbir zaman da başaramamıştım. Kapıyı çarpıp evden çıktığımda boğazım düğümlenmiş, gözlerimden yaşlar akmaya başlamıştı. Onun yanında ağlamamalıydım. Hayır, ona bu zevki tattırmamalıydım. Bir abla kardeşine nasıl bu kadar düşman olabilirdi? Bir aile iki kızına nasıl böyle birbirinden farklı davranabilirdi? Aklım almıyordu. Onun benden hiçbir üstün yanı olmamasına rağmen hep daha fazla sevilmişti, korunmuştu. Ondan çok daha uslu, çok daha iyi bir çocuk olmama rağmen ezilen, hırpalanan, cezalandırılan hep ben olmuştum. Annem ve babam ablamın kendi başarısızlıklarında bile beni suçlarlardı. Onlara göre ablamın derslerinin hiçbir zaman iyi olmamasının sorumlusu bendim; çünkü ders çalışması gerekirken onu oyalıyordum. Tanrı aşkına, evde odamdan dışarı bile çıkmazdım. Nasıl onun ders çalışmasını engelleyebilirdim.
O evdeki kimse beni sevmiyordu, bundan emindim. İşte bu yüzden az önce yine ablamın yaptığı bir saçmalıktan sorumlu tutulmuş, azarlanmıştım. Bunu yıllardır yaşıyordum. Yıllardır o lanet evde bunu çekmek zorundaydım. Central Park’a giden yolda yürürken, gözlerimden akan yaşları silmek için mor küçük hırkamın cebindeki mendil kutusunu çıkardım. Ellerim titrediği için mendili bir türlü kutunun içinden alamıyordum. Lanet olası mendil kutusu bile bana karşıydı. Bir hışım bağırarak kutuyu elimden attım ve ezmeye çalıştım. Başım öne eğik, sarı uzun saçlarım yüzümü kapamış bir şekilde sokak ortasında tepiniyordum. Ben, yaptığımın saçmalığını fark edene kadar meraklı gözler üzerimde toplanmıştı bile. Yanımda duran kadının yüzünü görmek için başımı kaldırdım. Muhtemelen yirmili yaşlarda, kısa boylu, güzel sayılabilecek bir yüzü olan esmer bir kadındı. Şaşkınlık ve merak içinde bana bakıyordu.. “Merhaba, tatlım. Yardım edebilir miyim?” O an isteyeceğim en son şey birine açıklama yapmaktı. Hiçbir zaman dertlerimi birilerine anlatmaktan hoşlanmamıştım. Hele ki hiç tanımadığım birine ne yaşadığımı anlatacak değildim. Ellerimle gözyaşlarımı silmeye çalıştım. Parmaklarımın altında gözlerimin şiştiğini hissedebiliyordum. Derin bir nefes alıp başımı dikleştirerek ve oldukça kendimden emin bir şekilde; “Hayır. Şimdi beni rahat bırakın ve yolunuza devam edin, lütfen.” dedim. Yüzümü görmek için eğilmiş kadın hızlı bir şekilde doğruldu gözlerini bana dikti ve ardından. “Seni rahat bırakıp yoluma devam ediyorum.” diyerek uzaklaşmaya başladı. Ben ise şaşırmış ve bir o kadar da memnun olmuştum. Tanrım bu gerçekti. İnsanları istediğim gibi yönlendirebiliyordum. İçimdeki üzüntü bir anda yok olmuştu adeta. Boğazımdaki düğüm çözülmüş, sıkıca kapadığım dudaklarımda bir tebessüm oluşmuştu. Bu… Bu inanılmazdı. Birkaç gün önce bir mağazada da buna benzer bir şey yaşamıştım. Yüksek fiyatlı bir elbiseyi, satış sorumlusuna söylediğim tek bir cümle ile istediğim fiyata alabilmiştim. O da aynı az önceki kadın gibi davranmıştı. Ancak bunu satıcının anlayışlığı biri olduğuna yorup üzerinde fazla düşünmemiştim. Evet şimdi anlıyordum. Bu bana verilen bir yetenekti, muhteşemdi ve ben bunu kullanmaya başlamıştım bile.
Anasayfa 
Salı Eyl. 06, 2011 10:37 pm